Prawie 40 lat mineło jak jeden dzień. Pamietacie ten film? Kiedy lecial w telewizji ogladalam go z perspektywy raczej dzieci tego czterdziestolatka. Mialam jakieś kilkanascie lat wtedy.
Teraz już prawie jestem w wieku tego 40 latka.. Jak to... przeciez to stary czlowiek byl.. Stary...? Heloł .... czyli ja jestem stara, bo tak się wcale nie czuję. Czy powinnam juz sie szykowac so trumny?? Pewnie jakies 16 latki tak myślą, ze w tym wieku to juz nic czlowieka nie może spotkac..
To dlaczego tak bardzo chcialam przeżyc moją operację, dlaczego tak bardzo chcę przelożyc nieuniknione.. przesunać..
Bo życie po 40tce sie dopiero zaczyna!!
Już wyjaśniam. Kazdy etap w życiu ma swoje zalety..
Dojrzały człowiek patrzy na życie z innej perspektywy, raczej nie żyje już jakby był nieśmiertelny..
Teraz zaczynam się zastanawiac czy czas spędzony przed głupim programem w telewizji nie moglby być lepiej spożytkowany.. Odczuwam notoryczny brak czasu.. czasu na myślenie. Na zauważanie wszystkiego wkolo, chcę wybierać bardziej konstruktywny sposob spedzania czasu.. niz jakieś scrollowanie fejbooka..
Zauważyłam, że czasem mój spacer z psem wygląda tak, ze się skupiam na wszystkim co mnie otacza, na przyrodzie, na zachowaniu psów względem siebie, rownież na ludziach.. a czasem mogę przejść tę samą trasę i nic nie widzieć.. też tak macie? Czas szybko płynie.. stajemy się coraz starsi.. zatrzymajmy się czasem, popatrzmy co nas otacza i jakie to jest piękne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz